Old Tamil Poetry

Kaliththokai – 55

Like streaks of lightning that part dark clouds,
fine gold strands part your braided hair
that is adorned with pine flower strands.
Pleasant smiling, bright toothed, sweet spoken
red lipped girl with a fine  forehead;
I’ll tell you something, listen:

“Stop”, he held me back; came closer,
looking at my forehead, face, shoulders, eyes
stride and speech, complimenting them
he said,
“it wanes, but is not the crescent;
it is flawless, but is not the moon;
it is like bamboo, but this isn’t a hill;
it is like flowers, but this isn’t a brook;
soft is the stride, but not a peacock;
tender is the speech, but not a parrot”

praising me with many a word, slowly,
like hunters watching their prey weaken,
just when my heart mellowed, he looked
at me plaintively, like a bard seeking alms
pleaded with me and at the same time petted me too;

like a musth elephant not stopping at mahout’s goad,
he kept pleading and petting me; innocence
is not one of his traits, my friend!

மின் ஒளிர் அவிர் அறல் இடை போழும் பெயலேபோல்,
பொன் அகை தகை வகிர் வகை நெறி வயங்கிட்டு,
போழ் இடை இட்ட கமழ் நறும் பூங் கோதை,
இன் நகை, இலங்கு எயிற்று, தேம் மொழி துவர்ச் செவ் வாய்,
நன்னுதால்! நினக்கு ஒன்று கூறுவாம்; கேள், இனி:
‘நில்’ என நிறுத்தான்; நிறுத்தே வந்து,
நுதலும் முகனும், தோளும், கண்ணும்,
இயலும், சொல்லும், நோக்குபு நினைஇ,
‘ஐ தேய்ந்தன்று, பிறையும் அன்று;
மை தீர்ந்தன்று, மதியும் அன்று;
வேய் அமன்றன்று, மலையும் அன்று;
பூ அமன்றன்று, சுனையும் அன்று;
மெல்ல இயலும், மயிலும் அன்று;
சொல்லத் தளரும், கிளியும் அன்று’
என ஆங்கு,
அனையன பல பாராட்டி, பையென,
வலைவர் போல, சோர் பதன் ஒற்றி,
நெஞ்சு நெகிழ்ந்த செவ்வி காணூஉப்
புலையர் போல, புன்கண் நோக்கி,
தொழலும் தொழுதான்; தொடலும் தொட்டான்;
காழ் வரை நில்லாக் கடுங் களிறு அன்னோன்
தொழூஉம்; தொடூஉம்; அவன் தன்மை
ஏழைத் தன்மையோ இல்லை, தோழி!

This is another romantic poem in Kaliththokai. I have taken couple of liberties with the translation.

The similes in second stanza are : forehead – crescent, face – moon, bamboo – shoulders, flowers – eyes, stride – peacock, speech – parrot. In the original poem the previous line contains these in order and the similes don’t mention them directly. I decided to follow the same convention.

There is a difference of opinion whether the first four lines of description pertain to the heroine or her friend to whom the poem is addressed. Nachinaarkkiniyaar of 13th century, whose commentaries of Sangam poems form the bedrock of later day commentaries, takes it as description of the friend. AK Ramanujan who translated this into English assumes it is description of the heroine by the hero. I have decided to follow Nachinaarkkiniyaar’s stance.

I have broken the poem into stanzas to make it easy to read. I have used ‘golden strands’ for நெற்றிச்சுட்டி / வகுப்புச் சுட்டி the golden jewellery worn in hair parting.  In the third stanza, புலையர் – the current usage is a lowly person or an outcaste. But it was used to denote bards, priests and hunters in Sangam era. I decided to go with ‘bard’ as it fits with the flow of the poem. The major change I made in translation is to use ‘pleading’ for தொழுதல். Almost every other translator uses ‘worship’. However when the previous line is ‘ he looks pitifully’ , if followed by ‘worshiped me’, it doesn’t make sense. So after much deliberation I decided to use ‘pleading’. This usage is based in Tholkappiyam’s rules (களவொழுக்கம் – மெய்தொட்டுப் பயிறல்).

Kaliththokai – 37

You, of lined eyes like blue lily in a pond! listen: A man,
with a great bow tied to his shoulder, came here
as if tracking foot marks of a mighty elephant;
looked at me, showed his face, but went away
without expressing his love, for many a day;
I lost sleep, cried and was afflicted
with sorrow on his behalf; he’s meek,
won’t look into my eyes and speak;
I’m a girl, how can I speak out; Afraid
that this might not go beyond mere gazing,
as my shoulders wasted away, I gathered my courage
and did a shameless thing one day: My friend!
I waited on the swing next to the millet field
where we chase away parrots, and when he came,
asked him, “Sir, push my swing a little”;
saying “fine, girl!” he pushed the swing;
pretending to lose my grip, I fell on his chest;
Thinking it was real, he rushed to hold me tight;
I lay still as if I had fainted;
If only I had opened my eyes to rise,
he would’ve moved away from me in a trice,
saying “comely lass, go home”,
for such a gentleman is he.

கய மலர் உண்கண்ணாய்! காணாய்: ஒருவன்
வய மான் அடித் தேர்வான் போல, தொடை மாண்ட
கண்ணியன் வில்லன், வரும்; என்னை நோக்குபு,
முன்னத்தின் காட்டுதல் அல்லது, தான் உற்ற
நோய் உரைக்கல்லான் பெயரும்மன், பல் நாளும்;
பாயல் பெறேஎன், படர் கூர்ந்து, அவன்வயின்
சேயேன்மன் யானும் துயர் உழப்பேன்; ஆயிடைக்
கண் நின்று கூறுதல் ஆற்றான், அவனாயின்;
பெண் அன்று, உரைத்தல், நமக்காயின்; ‘இன்னதூஉம்
காணான் கழிதலும் உண்டு’ என்று, ஒரு நாள், என்
தோள் நெகிழ்பு உற்ற துயரால் துணிதந்து, ஓர்
நாண் இன்மை செய்தேன்: நறுநுதால்! ஏனல்
இனக் கிளி யாம் கடிந்து ஓம்பும் புனத்து அயல்,
ஊசல் ஊர்ந்து ஆட, ஒரு ஞான்று வந்தானை,
‘ஐய! சிறிது என்னை ஊக்கி’ எனக் கூற,
‘தையால்! நன்று! என்று அவன் ஊக்க, கை நெகிழ்பு
பொய்யாக வீழ்ந்தேன், அவன் மார்பின்; வாயாச் செத்து,
ஒய்யென ஆங்கே எடுத்தனன் கொண்டான்; மேல்
மெய் அறியாதேன் போல் கிடந்தேன்மன்; ஆயிடை
மெய் அறிந்து ஏற்று எழுவேனாயின், மற்று ஒய்யென,
‘ஒண்குழாய்! செல்க’ எனக் கூறி விடும் பண்பின்
அங்கண் உடையன் அவன்

Kaliththokai Poem no.37. Written by Poet Kapilar. This is a remarkable poem, capturing a romantic interlude in life. The girl belongs to the farming community. The man is  a hunter who comes often pretending to track wild game, but the real reason is to see her. She too knows that he has fallen in love with her. But he doesn’t have the courage to make the first move. She realizes that he will never speak out. So she takes things into her hands and one day asks him to push her swing. As he pushes, she pretends to have lost her grip and falls on his chest. He thinks it is real and holds her tight. She doesn’t want to leave his hug, so she acts as if she has fainted. While narrating this to her friend, she is quick to absolve him of any blame. She says if only I had opened my eyes and tried to rise, he immediately would have moved away from me. He is such a gentleman.

Kapilar is a remarkable poet. Out of the 2381 Sangam poems available today, he has written 235, that is almost 10% of the extant poems. Most of his poems are in Kurinchi Thinai (குறிஞ்சித் திணை) – the mountainous landscape. The leitmotif of this landscape is making love.

Kaliththokai – 51

You with shining bangles! listen – the brat
who kicks and destroys the sand castles we built,
pulls the flowers in our braids, runs away
with the ball we play, came one day
when I was with my mom and called “Oh, those at home,
I am thirsty, can you give me water”;
Mom said, “You jeweled girl, take a pitcher
of water and give it to him”,  I went
unaware of his intention; he took my
forearms adorned with bangles and squeezed them;
I screeched in pain, “Amma, see what he’s doing”,
Mother rushed to the entrance, but I lied
“he is suffering from hiccups”; as my mom
thumped his back, he looked at me
from the corner of his eye and smiled, that rascal!

சுடர் தொடீஇ! கேளாய் – தெருவில் நாம் ஆடும்
மணல் சிற்றில் காலின் சிதையா, அடைச்சிய
கோதை பரிந்து, வரிப் பந்து கொண்டு ஓடி ,
நோதக்க செய்யும் சிறு பட்டி, மேல் ஓர் நாள்,
அன்னையும் யானும் இருந்தேமா, ‘இல்லிரே!
உண்ணு நீர் வேட்டேன்’ என வந்தாற்கு, அன்னை
‘அடர் பொன் சிரகத்தால் வாக்கிச், சுடர் இழாய்!
உண்ணு நீர் ஊட்டி வா’ என்றாள்; என, யானும்
தன்னை அறியாது சென்றேன்; மற்று, என்னை
வளை முன்கை பற்றி நலியத், தெருமந்திட்டு,
‘அன்னாய்! இவன் ஒருவன் செய்தது காண்!’ என்றேனா,
அன்னை அலறிப் படர்தர, தன்னை யான்,
‘உண்ணு நீர் விக்கினான்’ என்றேனா, அன்னையும்
தன்னைப் புறம்பு அழித்து நீவ, மற்று என்னைக்
கடைக் கண்ணால் கொல்வான் போல் நோக்கி, நகை கூட்டம்
செய்தான், அக் கள்வன் மகன்!

This is one of the popular poems in Kaliththokai. A vignette of life captured in a poem.

Kali th thokai – 142

O,Sun with rays unspread! if you reach the hill,
find him;if you hand him
over to me, my heart’s fire,
burning my life as wick, will abate

கதிர் பகா ஞாயிறே! கல் சேர்திஆயின்,
அவரை நினைத்து, நிறுத்து என் கை நீட்டித்
தருகுவைஆயின், தவிரும் என் நெஞ்சத்து
உயிர் திரியா மாட்டிய தீ

This is from poem 142, Kaliththokai – lines 37-40. It is a 65 line long poem. Girl pines for her lover who resides atop the hill. She asks the setting sun to find him . The brevity of words is a challenge in translation. கதிர் பகா – பகா is indivisible.Prime numbers = பகா எண் . But undivided rays isn’t poetic. Hence I translated it as unspread. The setting sun’s rays aren’t spread. It is going back home. She’s asking the sun to look for her lover in the hills.